Viva Mexico!

Wat een week! Mexico beleefde zijn 200e verjaardag en dat moest natuurlijk groots gevierd worden...
Maar eerst was ik in Puerto Escondido, een uiterst toeristisch (maar toch Mexicaans) surfparadijs. Gelukkig waren er voor de zwemmers onder ons ook prachtige paradijsjes te ontdekken. Zo heb ik een heerlijke dag beleefd aan een strandje omgeven door bergen, met een limonade in m´n hand en een tour op een boot waarin een enorme zeeschildpad even ´de boot in gesleurd werd´, we er allemaal mee op de foto mochten en hij vervolgens (gelukkig....) weer werd vrijgelaten. We mochten er ook mee zwemmen, maar zo´n schildpad van 70kg lijkt natuurlijk heel schattig maar is van dichtbij en pissed off droog op een boot best wel eng, dus die kans heb ik even laten gaan...
Verder was het in Puerto Escondido vooral bereheet en vochtig dus sprong ik weer de nachtbus in, ditmaal naar San Cristobal de las Casas. Ik was vanuit verschillende hoeken gewaarschuwd voor deze rit, maar het bleek dat ik het ergste al gehad had in de shuttle van Oaxaca naar Puerto (hobbeldebobbeldebobbel bochtig, kuilen in de weg, landslides op de weg die ontweken moesten worden, mist als extra moeilijkheidsgraad) en ik tufte redelijk relaxed op 2 eerste klasstoelen omhoog de bergen in. Een enorm klimaatverschil: maar 20·C! Brrr dat was even wennen na heet en vochtig, maar zeker een welkome afwisseling van al het tropische.
Ik boekte gelijk 3 tours voor de drie dagen die volgden. De eerste voerde me naar de Sumidero canyon, een enorm gevaarte van groene bergen en groen/blauwe wateren waar we met een speedboot heerlijk doorheen sjeesden. Misschien hebben jullie allemaal wel eens gehoord van de berg afval ten grootte van de staat Texas die in de oceaan drijft.... de canyon heeft zo z´n eigen ´vuilnisplateau´, wat dan wel weer jammer was. De enorme hoeveelheid krokodillen die we vervolgens gespot hebben, maakte dit wel weer een beetje goed. En wat bleek, ik ben een excellente krokodillenspotter! Dus mocht het met dat hele Nederlands niks worden...
Op de terugweg hadden we nog heel spannend motorpech en stonden we met ons toeristenbusje in de berm. Gelukkig gaan er meer toeristenbussen dus voor een aantal mensen was al snel her en der een plekje gevonden. Ik ga natuurlijk niet voor een overvol toeristenbusje, alleen de supersnelle luxe auto met airco van een vriend van onze chauffeur kon mijn goedkeuring wegdragen (oh en ik was de enige die in d´r eentje was en er was maar een plekje...).

Die avond (15 september) was het de avond van ´el grito´, de schreeuw waarmee 200 jaar geleden de onafhankelijkheid van Mexico werd uitgeroepen. Om half 10 stond ik er al helemaal klaar voor op het Zocalo waar ik helaas eerst getrakteerd werd op wat wel 100 liedjes van de saaiste militaire drumband ooit leken. Maar uiteindelijk was het dan 11 uur, werd de vlag het gemeentehuis binnen gedragen, kwam de burgemeester in vol ornaat naar buiten en riep ´Viva Mexico´ terwijl hij aan een bel trok én met een vlag zwaaide (een echte multitasker). Vervolgens barstte er een enorm vuurwerk los en alles bij elkaar vond ik het toch wel behoorlijk indrukwekkend!

De volgende ochtend werd ik opgehaald voor de volgende tour: naar Mayadorpje Zinacantán en compleet onafhankelijk (behalve dat ze in ruil voor al die afhankelijkheid op de PRI moeten stemmen) Mayadorp San Juan Chamula. In het eerste dorp keken we naar een leuke ´dia de la independencia´.parade van praktisch iedereen in het dorp, prachtig aangekleed in hun typische blauw/paarse kledij. Check hiervoor de foto´s.
In San Juan Chamula mag je bijna geen foto´s maken. De mensen, die een gemixt geloof van 70% Maya en 30% katholicisme belijden, geloven dat als je een foto van ze maakt, je hun ziel opvangt in je camera. In de kerk van San Juan Chamula wordt erg veel coca cola gedronken (Coca Cola is zelfs sponsor ofzo... heel bizar) omdat je daar lekker van gaat boeren en als je boert dan komt je ziel naar buiten en kun je met de heiligen praten. Met al die rondzwevende zielen mag je in de kerk natuurlijk al helemaal geen foto´s maken. Jammer, want er gebeuren nogal interessante dingen: mensen drinken een soort rum en dus cola om makkelijker met de goden te kunnen praten, ook hebben ze een kip bij zich om zich mee ´af te wrijven´ om zo alle slechte invloeden aan de kip over te geven. Vervolgens wordt (in de kerk, ik keek even de andere kant op) de nek van ´t arme kippetje omgedraaid. ´s Avonds hangt zo´n kip vol slechte invloeden dan gewoon aan het spit, dat dan weer wel. Omdat ik geen foto´s mocht maken en het zo bere-interessant is, zal ik de kerk even beschrijven: er zijn geen banken om op de zitten, mensen zitten op een soort dennennaalden op de grond. De hele kerk is dus bezaaid met dennennaaalden. Tussen al die naalden staan honderden kaarsjes die allerlei soorten ziektes moeten genezen (de kerk is ook het ziekenhuis voor deze mensen). Daarbij zitten groepjes mensen, al dan niet met rum, cola en kip. Door alle kaarsjes hangt er een rokerige sfeer in de kerk. Aan de zijkanten staan glazen kasten met heiligen erin. Jezus staat ergens aan de zijkant, Johannes de doper is de allerbelangrijkste. Heel bijzonder om mee te maken!

Gisteren ging ik op de derde tour, naar de watervallen Agua Azul en Misol-Ha en naar de ruïnes van Palenque, midden in de jungle. Hoe meer de tourbus afdaalde vanaf San Cristobal, hoe heter en heter het werd. De prachtige watervallen bij Agua Azul (blauw water) waren helaas door het regenseizoen bruin, maar nog steeds erg mooi om te zien. De enorme waterval bij Misol-Ha was ook erg mooi met als extra bonus dat je er achterlangs kon lopen zodat je even kon ´douchen´. Aangekomen in de jungleruïnes van Palenque hadden we helaas niet zoveel tijd meer om deze te verkennen. Maar omdat hetgeen dat je kunt zien en beklimmen ook niet zo groot is, gaf dat niet zo. Wat ik vooral leuk vond aan Palenque is dat ik er weer brulapen heb horen brullen. Heb ze niet gezien, hopelijk komt dat nog!

Maar dat apen spotten zal iig niet in Palenque gebeuren want na weer een nachtbus (waarin we door het leger allemaal de bus uit werden gehaald en de helft van alle tassen werd geïnspecteerd (mijne niet, pfff stel je voor zo´n militair die door je vuile onderbroeken graait...)) ben ik nu in heerlijk helder Tulum! Daar waar de zee azuurblauw is, het strand wit, er (vooralsnog) geen orkanen woeden en waar ruïnes in een paradijselijke setting aan zee liggen!
Ik ga nu wat foto´s plaatsen en ik zou zeggen, be prepared to be jaloers!