Weer een meer

En wát voor meer! Het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld ligt tussen Peru en Bolivia in en gaat bij de klinkende naam Lago Titicaca.
Ook al doet ie er twee keer zo lang over en is ie drie keer zo duur, ik leef bij het motto: waar een trein is, is een betere optie dan een bus. Dus nam ik afgelopen zaterdag de trein van Cusco naar Puno aan het Titicacameer. De trein ging wederom door de meest prachtige landschappen en door wederom te "splurgen" (nee, Karin kan niet trots op me zijn ;)) voor het eerste klas menu wist ik mij verzekerd van heerlijke culinaire hapjes die om de zoveel tijd opgediend werden. Tien uur later kwam ik aan in een hotelletje in het centrum en boekte ik een tour naar de Islas Flotantes oftewel de Drijvende Eilanden.
Met chagrijnige Israeliers (ik weet het niet, maar die Israeliers hier zijn áltijd chagrijnig, of eigenlijk alleen de meisjes) en jolige Argentijnen bevond ik mij de dag erna op een boot naar Los Uros (weer een andere naam voor de drijvende eilanden). Ik vond het een bijzondere trip. Lang geleden dreven de Inca´s deze mensen het meer op en nog steeds leven hier mensen midden in het Titicacameer op eilanden die ze zelf gemaakt hebben van riet en die dus drijven! Ook hun huizen maken ze van riet, net als hun boten en ze eten het ook nog (smaakt als kool). Het was een prachtig gezicht, het blauw van het meer, het groene riet en dan in de verte die eilandjes van geel, droog riet. Om niet kwijt te raken in het riet kleden de vrouwen zich in de meest bonte kleuren. Ze zijn ook niet geschroomd om hard te zeuren dat je hun handicrafts moet kopen maar dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat dat hun enige vorm van inkomsten is, verder leven ze van vissen en jagen.
De volgende dag ging ik op naar de volgende stempel in mijn paspoort: Bolivia! Er zit een engeltje op mijn schouder want wéér kwam ik heelhuids door een beruchte grensovergang en heb ik mijn geld met de beste wisselkoers van de hele bus kunnen omwisselen (ééven internet checken...). In de bus ontmoette ik de ontzettend zieke Zharina met wie ik pretendeerde de beste en oudste vriendinnen te zijn zodat er geen shady grensbeambten ons zouden corneren om onze dollars af te pakken.
En toen kwam ik aan in Copacabana! (niet die van het liedje nee) Copacabana ligt ook al aan het Titicacameer en voor slechts 4 euro regelde ik een prachtige hotelkamer mét uitzicht op het meer en een van de prachtigste zonsondergangen tot nu toe. ´s Avonds nog lekker een driegangendiner voor 1,70 euro en de conclusie was: Bolivia is goedkoop!
De volgende ochtend kwam ik een immer hoestende en proestende Zharina weer tegen op de boot naar Isla del Sol, waar volgens de legende de Incakoning geboren is. Zij bleef op de boot maar ik ging de uitdaging van de 10km wandeling aan. Met het azuurblauwe water beneden, de roze en groene rotsen op het eiland, de besneeuwde bergtoppen ver ver ver in de verte en een stralend zonnetje was het een prachtige maar vermoeiende wandeling (vooral voor iemand die in geen half jaar een BOM-instructeur van dichtbij heeft gezien). Een lekker kleurtje ook weer eens gekregen! Helaas vooral rood tot nu toe.....
En vandaag ga ik op naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz en wel met mijn nieuwe reisbuddy. Hier ga ik een paar dagen rondhangen en cultuursnuiven voordat ik opga naar de zoutvlakten bij Uyuni!
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 19-9-07 om 17:17 in Bolivia