Machtig Mooi Machu Picchu!

Vorige week woensdag was ik stiekem enigszins teleurgesteld dat ik dit keer gewoon met de toeristenklasse moest vliegen naar Qosco (oftewel Cusco! of Cuzco). Maar gelukkig kreeg ik wel een soort voorkeursbehandeling waardoor ik niet in een rij hoefde te wachten om in te checken maar gelijk door kon lopen.... phieuw! Aangekomen in Cusco stond ik meteen te trillen op mijn beentjes van het hoogteverschil. Het feit dat je eerst 120 traptreden opmoet om bij mijn hostel te komen hielp daar ook niet echt bij. Toch ging ik meteen op zoek naar Anke, een vriendinnetje uit Nijmegen dat Spaanse les heeft alhier. With a little help from my friends kwam ik achter de naam van haar taalschool en knikkende knieën of niet, daar ging ik. Na een uitgebreide knuffelsessie kreeg ik van Anke maté de coca en dat werkt gelukkig goed tegen hoogteziekte! Net als chocola eten :D....
De volgende dagen stonden in het teken van Cusco ontdekken en veel met Anke afspreken. En ik heb uiteindelijk dan toch mijn eerste salsales gehad bij haar op de taalschool! ´s Zondags zijn we de heilige Inca vallei ingegaan naar het marktplaatsje Pisac. Daar ben ik helemaal losgegaan en het is maar goed dat ze een pakketverstuurservice hebben in Cusco!
En gisteren was het dan eindelijk zover, en stapte ik in de goed geoliede machine die de weg naar Machu Picchu heet. Je kunt natuurlijk gaan lopen, maar er gaat nou eenmaal een trein en dat is uiteindelijk nog goedkoper ook! De Peruanen werken hier vanuit het principe dat toeristen best veel geld willen neerleggen om naar deze beroemde Inca-ruïnes te gaan en ik kan ze geen ongelijk geven. Dus plofte ik om 7 uur ´s ochtends neer in de dure trein (retourtje 80 euro!!), wat al een belevenis op zich was. Omdat Cusco in een vallei ligt moest de trein al zigzaggend omhoog rijden, vooruit, achteruit, vooruit, achteruit etc. Na Cusco is het landschap vooral nog geel en bruin met af en toe wat groen, maar hoe dichter je bij de eindstop, Aguas Calientes, kwam hoe groener het werd! Af en toe zagen we een paar van die rare mensen die aan het lopen waren en de zogenaamde ´porters´, de mensen die alle spullen dragen van de mensen die de Inca Trail lopen. Echt ongelofelijk maar deze jongens dragen zo drie backpacks en nog wat tafels en stoelen de bergen door. Ze zijn de laatste die weggaan en toch weer de eerste die aankomen en natuurlijk hopeloos onderbetaald.
Na vier uur in de trein met stralend weer kwam ik aan in Aguas Calientes. De eerste wolken vertoonden zich al en het werd een race tegen de klok om snel in het hotel in te checken, een kaartje voor MP en de bus ernaartoe te kopen en hup als vee in een busje gedreven te worden. Maar het geluk was met mij en mijn eerste blik op Machu Picchu was er een die baadde in het zonlicht! Het was echt ongelofelijk dat ik er dan echt stond, behoorlijk indrukwekkend! Gelukkig bleef het de hele middag behoorlijk zonnig op drie druppels regen na. Toen ik dacht dat ik alles gezien had vond ik dat ik beter mijn geld eruit kon halen door húp weer de berg naar het eerste uitzichtpunt op te klimmen, wat een groepje Engelsen die mij daar al eerder gezien hadden bijzonder grappig vonden. De sfeer op Machu Picchu was ook erg speciaal. Iedereen hielp iedereen met foto´s maken, klauteren en de weg wijzen. Af en toe kon ik mij verdekt opstellen om bij een Engelse gids af te luisteren maar verder heb ik lekker alleen rondgebanjerd. Het was echt een hoogtepunt!
Nu blijf ik nog 2 dagen in Cusco en reis daarna door via het Titicaca meer naar Bolivia.
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 12-9-07 om 18:41 in Peru