Lost, almost lost and found

Normaal als je iets kwijt bent dan zijn er 100 plekken om te zoeken en als je maar lang genoeg doorzoekt dan vind je het ook meestal wel. Not so much als je aan het reizen bent. Zit iets niet meer in één van je twee rugzakken..... zeg dan maar dag met je handje. Het vervelende is ook nog dat je je best wel gaat hechten aan de kleine hoeveelheid spullen die je hebt en het altijd even slikken is als je ergens afscheid van moet nemen. In de afgelopen week ben ik het volgende kwijtgeraakt: een horloge (niets waard behalve dat het wel handig was om te weten hoe laat het was...), mijn spelletje en mijn zonnebril (niets waard behalve dat het wel handig was om niet recht in de zon te hoeven kijken). Daarnaast moest ik wegens niet te overkomen nalatigheid in het functioneren als respectievelijk rugzak en portemonnee afscheid nemen van Rode Rugzak en ook van Schattig Portemonneetje. Heen en weer geschud wordend in het ijskoude water van de Manso rivier bedacht ik me dat het op zich wel tof zou zijn om niet ook mijn leven kwijt te raken maar daarover later meer....
Na een flinke busreis vanuit Buenos Aires kwam ik vorige week zondag aan in Puerto Madryn, aan de Atlantische oceaan. Vlak bij Puerto Madryn ligt La Peninsula Valdés, een schiereiland waar het krioelt van de diertjes. Wederom bevond ik mijzelf op een boot om walvissen te spotten. Ditmaal was het een stuk eenvoudiger om ze te vinden en kwamen ze ook een stuk verder boven het water uit! Het betrof een mama met babywalvis; mama walvis moet babywalvis namelijk gedurende zijn eerste levensmaanden constant drijvende houden aangezien hij volgens onze gids nog niet genoeg "blubber" van zichzelf heeft. Het leverde in ieder geval toffe tafereeltjes op waarbij mama en baby om beurten even bij de boot kwamen kijken, op zo´n 10 meter afstand!! Daarna was het op naar de enorme zee-olifanten die helaas allemaal op het strand lagen te niksen in plaats van in de zee te zwemmen en op die manier de orka´s in ons zicht te brengen. Na nog een klein bezoekje aan heuze pinguins was de tour completo.
Diezelfde avond stapte ik met mijn nieuwe Noorse reisbuddy Marte in de bus naar Bariloche, hét ski-oord van Argentinië. Bariloche doet er alles aan om zoveel mogelijk op Oostenrijk en Zwitserland te lijken. Geen gebrek dus aan dure hotels, dure restaurants, Sint Bernards, apfelstrüdel, spätzle en..... chocoladewinkels!!! Bariloche is een pittoresk dorpje dat omgeven is door sprankelend blauwe meren en wit besneeuwde bergtoppen. Hier maakte ik een tour door het fantastische landschap naar een zwarte (!!!) gletsjer en mooie waterval. Na alle chocolade vond ik het tijd voor wat actie en ging ik op een rafting-trip. Het was bijzonder om je tot je bikini uit te kleden in een hokje waar je door de spleten de sneeuw op de bergen zag liggen.... bijzonder koud wel te verstaan! Gelukkig kregen we een wetsuit en dergelijke aan. De trip begon rustig, met hier en daar een flinke versnelling waar wij ons als team dapper doorheen sloegen. Vlak voor het einde sloeg het noodlot toe en gingen we woeshhh allemaal het water in. Daar was ik niet helemaal op berekend en het feit dat de boot tot twee keer toe boven mijn hoofd belandde terwijl ik nog geen hapje lucht had kunnen nemen vond ik ook niet plezierig. Toen ik uiteindelijk mijn hoofd weer boven water kreeg was ik een stuk verder afgedreven van de anderen en terwijl het water over mijn hoofd en in mijn mond bleef gutsen vond ik mijn situatie er steeds belachelijker hachelijk uitzien! Iedereen leek weer in de boot te zitten terwijl ik nog, mezelf niet helemaal succesvol tot kalmte manend, met aanzienlijke snelheid door de rivier alle kanten opgesleurd werd. Nooit was ik zo blij om de binnenkant van een boot te zien toen de andere groep mij dan eindelijk uit het water kon vissen. Dat was even schrikken!! En ja..... er zijn foto´s!!! Eenmaal terug aan de wal vonden de Argentijnse jongens die mee op de trip waren mij wel een beetje zielig en probeerden ze mij op te vrolijken met om beurten hun blote billen in mijn gezichtsveld te plaatsen, wat een beetje jammer was. De heerlijke barbecue met rode wijn na afloop werkte beter voor mijn gemoedsrust!
En daarna was het op naar Neuquen (spreek uit: nee-oe-ken) waar ik eigenlijk wel graag dino-voetafdrukken had willen zien maar je kunt natuurlijk niet ongestraft in een koude rivier vallen en ik ben weer eens ziekjes. Daarom ga ik vanmiddag met Marte naar Mendoza om daar vele glazen en flessen wijn te drinken en als het even meezit zie ik mijn veelvuldige reismaatje Karin daar ook weer!
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 5-11-07 om 15:26 in Argentinië