Me Jane, you...?

En toen was ik in Nicaragua...
Tussen Guatemala en Nicaragua was Honduras een beetje de vreemde eend in de bijt. Alles ziet er gelikter en mooier uit in Honduras, wat vreemd is want van de drie is 't het armste land. Ook zijn er in Honduras veel meer Amerikaanse invloeden, Pizza hut en dergelijke, en spreekt de bevolking veel meer en beter Engels dan in Guate. Op Utila was Engels zelfs de voertaal, en niet vanwege het toerisme! Nicaragua is weer een stapje terug in de tijd. Engels wordt er niet gesproken en Spaans in zo'n habbeldebabbel dat ik soms drie keer moet vragen wat er nou precies gezegd wordt, waarop ik natuurlijk wordt aangekeken van: pfff stomme gringa, kan je geen Spaans??? Stromend water en stroom lijken elkaar af te wisselen (dagelijks, wel te verstaan) waardoor een frisse douche 's ochtends en verkoeling door ventilatoren 's nachts altijd maar de vraag blijft...
Na een paar dagen in Leon te hebben vertoefd en voor het eerst van mijn leven een duik in de Pacifische Oceaan genomen te hebben (enorme golven!) zit ik nu alweer bijna een week in Granada. Niet dat het nou zo bijzonder leuk is in Granada, het is eigenlijk een soort Antigua alleen ziet het er mooier uit en heeft het minder voorzieningen. Wat wel leuk was, was het zwemmen en kayakken in Laguna de Apoyo met Laura en Wouter en het hangen in een hangmat aldaar. Ook heb ik mijzelf via verschillende plateaus en kabelbanen door de jungle en tussen de aapjes laten slingeren, woeiii! "Wil je misschien ook ondersteboven??" vroeg de gids, ehm nee! Rechtop was al genoeg voor het Jane-gevoel. Granada zelf is een zuurstokstadje vol met Amerikaanse schoolklassen en tourbussen. Maar het hostel waar ik zit is erg relaxos en vol met hangmatten.
Na een aantal dagen al zwetend in een hangmat doorgebracht te hebben en na een halfhartige poging tot een fietstochtje door de stad, besloot ik vanochtend maar weer eens op pad te gaan. Mijn tocht voerde naar Volcan Masaya waar ik vastbesloten begon aan de 5 kilometer naar de top maar na 15 minuten toch dankbaar bij de ranger achterin de pick-up truck sprong (had ik al verteld dat het razend heet is in Nicaragua??). Deze begon me in zijn habbeldebabbel Spaans vanalles over de vulkaan te vertellen en wees mij op leuke leguanen en bloemetjes. Boven aangekomen was daar de indrukwekkende Santiago krater, "kan elk moment weer uitbarsten" zegt mijn Footprint hierover... Dat zijn de berichten! Er kwam een hoop stoom en rook uit de krater maar daar bleef het bij.
Een stuk gevaarlijker bleek mijn busrit naar de stad Masaya waar een vervelende Nico ineens zijn eigen tas over mijn tas heen gelegd had en bij mij de alarmbellen afgingen. Met een flinke schreeuw en een ruk trok ik mijn tas naar me toe waarvan het voorvak wijd open stond. Toen ik meteen op zoek ging naar mijn portomonnee die nergens te bekennen was, was de @$%!!%^ die hem opengemaakt had nog wel zo vriendelijk om even te wijzen waar hij 'm laten vallen had. Grrr!
Nu ik officieel niemand in Nicaragua nog vertrouw kijk ik erg uit naar de komst van mijn familie over minder dan twee weken! Maar morgen ga ik eerst proberen met al mijn spullen naar Isla Ometepe te gaan, het grootste zoetwatereiland ter wereld.
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 3-7-07 om 23:44 in Nicaragua