Finding Nemo

Na een werkelijk hilarische bootreis (ik bedoel, er was een speciaal kots-opruim-team aan boord en bij je kaartje kreeg je een gratis zeeziektepilletje) kwam ik aan het eind van de middag aan op Utila. Een piepklein eilandje bij Honduras, bekend om zijn goedkope duikcursussen. Tussen alle duikschoolproppers vond ik de duikschool die ik van tevoren uitgekozen had en werd ik naar de duikschool gebracht. Meteen die avond al werd ik in een klaslokaal gezet om twee dvd´s te bekijken en de volgende ochtend ging ik al húp het (ondiepe) water in. In slechts twee uur werden de diverse duik "skills" erin geramd en kon ik al onderwaterademen als de beste! Vier dagen, 5 dvd´s, tweehonderd euro en vier open water duiken later mocht ik mij PADI gekwalificeerd open water duiker noemen! Voor degenen die er nog nooit geweest zijn: het is bijzonder prachtig onder water! Soms had ik meer het idee naar een natuurfilm te kijken dan dat ik echt zelf tussen al die prachtig gekleurde vissen aan het zwemmen was. Één keer vergat ik op 12 meter diepte dan ook even dat ik onder water was en vergat ik daarmee terwijl ik mijn masker aan het schoonpoetsen was om ook nog even adem te halen. Gelukkig was daar instructrice Gore die de dag redde door direct op mijn "purge" knop te drukken zodat de lucht met grote stoten mijn longen in werd geblazen "oja!". Als leuke bonus kreeg ik ook nog twee gratis "fun dives", waarop ik zelfs tot 20 meter diep ging. Nemo heb ik uiteindelijk niet gevonden, maar Dory wel! En ook papegaaivissen, trompetvissen, sting ray´s en nog veel meer! De duikschool zelf was net een dorpje in een dorpje (op een eilandje), met een keuken, huiskamer, restaurant en ontbijt- en lunchbar included. Elke ochtend ging ik mijn boterhammetjes smeren terwijl Dick, "the Birdman" die elke ochtend één of twee van zijn in totaal zeven papegaaien mee naar zijn werk nam, een heerlijke yoghurt-banaan smoothie voor mij klaarmaakte. En elke avond heerlijk barbequen bij ´Dave´s´ met de andere duikers. Super! Afgelopen zondag verwijderde ik mijzelf alweer van Utila met wederom een hilarische bootreis om naar de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa, te gaan. Niet voor lang. Vanochtend werd ik daar wakker en een taxi, een bus, nog een bus, een fietstaxi, een bus en een taxi later ben ik in Léon, Nicaragua! Alle pogingen tot oplichting (wat zeg ik, schandálige pogingen tot oplichting), het aanzicht van de kinderen die in de bus eten moeten verkopen en de voortdurende irritatie die bij me opborrelde als iemand weer wat uit het raam van de bus gooide (in Nederland leren we kinderen hun snoeppapiertjes niet op straat te gooien, hier worden hele piepschuimen fastfoodverpakkingen door volwassen mensen zonder gêne het raam uit gekeild) maakten het tot een zeer vermoeiende reis.
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 25-6-07 om 23:55 in Honduras