On the road

Na een voorlaatst afscheidsetentje met Marcia (Nederlandse vriendin van de taalschoolhouder) in een mislukte tapasbar stapte ik zondag"ochtend" om 4 uur de bus naar Copán, Honduras in. Mijn gastgezin vond het blijkbaar de moeite niet om mij gedag te zeggen (dit deden ze wel bij alle anderen die om 4 uur de bus ingingen tssss!) en dat laat wel weer zien dat ik het behoorlijk gehad had daar! Stelletje geldwolven.
Bij de grens met Honduras kreeg ik te horen dat mijn stempel van Guatemala ook gelijk voor Honduras en Nicaragua geldt. Handig, zul je denken, maar nee. Mijn 90 dagen zijn alweer bijna om dus moet ik binnenkort ook nog even naar Belize om een nieuwe stempel te halen. Eenmaal aangekomen in Copán ging ik erin mijn eentje op uit om de ruines te gaan verkennen. Copán is geen Tikal, het is een stuk kleiner en een stuk minder spectaculair. Een beetje een teleurstelling. Het stadje Copán was behalve heet!!!! vol met nog vervelendere mannen dan in Guatemala maar met hiep hiep hoera een Belgisch restaurant. Onder het genot van een frietje speciaal kon ik mij daar heerlijk verdiepen in een aantal Viva´s uit 2001 (net op tijd, zo zou later blijken) terwijl de muggen er gulzig op los staken. ´s Avonds in het hostel heb ik iedereen verslagen met Set maar heb daarna grandioos verloren met (engelstalige) scrabble. De volgende dag zat ik alweer in de shuttle terug naar Antigua, volgeladen met Nederlanders die allemaal elk minstens twee Nederlandse boekjes uit het Belgische café ontvreemd hadden.
Terug in Antigua ging ik bij Cathy logeren en hoewel ik best zin had in een feestje was ze helaas behoorlijk sip de hele avond omdat ze net die ochtend haar moeder en broer, die ze niet zo vaak ziet, weer op het vliegtuig had gezet. Daarom werd het pizza met een biertje. De volgende ochtend was het werkelijke afscheid van Antigua aangebroken en ging ik weer húp de bus in naar Quetzaltenango (ook wel liefkozend Xela genoemd). De shuttle bracht me eerst naar Guatemala City waar hij eerst 2 uur lang andere mensen op andere bussen ging zetten. Gelukkig vond ik in de Nederlandse Karin een lotgenoot zodat we elkaar gedurende de uiteindelijk 10 uur durende rit (gewoonlijk 5 uur) konden vermaken. Quetzaltenango vond ik onverwacht een superleuke stad! Het heeft een Europese ´feel´ en was heel erg relaxed. Ik had nog wel veel langer willen blijven (en eerder willen aankomen :s) maar het zat er niet in. Donderdag had ik nog wel tijd om de Fuentas Georginas te bezoeken, natuurlijke hot springs. Dat was erg relaxed en lekker warm zelfs toen het ging regenen. Na een kwartier relaxen kwam er helaas rampspoed: een schoolklas van zo´n 30 zestienjarige pubers kwam aanzetten en dreef alle andere mensen al schreeuwend, vollyballend (!!!!) en in het water spugend (ik heb een aantal "gatverdamme viezerik!!!"-en uitgedeeld) binnen vijf minuten de hotsprings uit. En bedankt!
´s Avonds heb ik nog heel hard langs verschillende banken gerend, omdat het er even op leek dat ik met mijn maestro pinpas nergens een quetzal uit de muur kon trekken maar gelukkig stroomden ze even later toch rijkelijk de cajero uit. ´s Avonds gezellig met Karin filmpjes zitten kijken.
En nu zit ik, na weer een dag bussen, in Rio Dulce! Het is hier prachtig! Palmbomen, hostel aan het water, strakblauwe lucht, wat wil een mens nog meer! Juist ja, zeilen! Morgen ga ik op zeilkamp voor vier dagen.
Geplaatst door Willemien Nieuwstad op 15-6-07 om 1:19 in Guatemala